Την παράξενη γαλήνη που επικρατεί διακόπτουν μόνο τα κύματα που σκάνε γαργαλώντας τη βοτσαλωτή παραλία του Πόρου. Ψηλά από τον βράχο βουτάει ένας άντρας και προσγειώνεται κοντά μου σαν μεγάλο ψάρι που κάνει ανάποδο σάλτο.
Στις 2 μ.μ. το φέρι μποτ της γραμμής φτάνει από την Κυλλήνη, με λάμψη μπλε και κίτρινου.
Δύο άντρες φτάνανε κολυμπώντας, δύο νέοι που βουτάνε από τον βράχο, δύο ακόμα
άντρες που κολυμπούν με κυκλωτικές κινήσεις σαν φιλικοί καρχαρίες.
Δύο ντόπιοι έφηβοι κάθονται στην ακροθαλασσιά και πετούν μικρές, κοφτές πετρούλες στον βράχο. Βρεγμένα, στιλπνά, μαύρα μαλλιά, λεπτός, με σπινθηροβόλο βλέμμα, ο άλλος παχουλός, πιο ανοιχτόχρωμος, υπακούει, πάντα υπακούει, ποτέ δεν ηγείται, σιγομουρμουρίζουν «μαλάκες» για οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους περνά από το μυαλό.
Συζητήσεις ανόητες ή ασήμαντες αλλά πάντως συζητήσεις, καλύτερα από το να κοιτούν μόνοι τους μια οθόνη κάνοντας ένα σωρό χειρονομίες.
Δύο κυρίες με πλατιά καπέλα απορροφημένες στη συζήτησή τους κι αυτές.
Τα σκάφη είναι αραγμένα στα βαθιά. Θόρυβοι ταξιδεύουν μέσα στο νερό.
Ο Πόρος μπορεί να μην είναι η πρώτη επιλογή του επισκέπτη στην Κεφαλονιά αλλά έχει μείνει αναλλοίωτος. Αν αναζητάς την αυθεντικότητα, δεν σε πειράζουν τα μαγαζιά, τα καφέ, τα ξενοδοχεία με τις καρφωμένες σανίδες στις πόρτες και τα παράθυρα, και μπορείς να δεις ότι έχει κάτι ιδιαίτερο η γεωγραφική του θέση, ο φαρδύς παραλιακός του δρόμος, ένα κινηματογραφικό άνοιγμα γαλάζιου που ανακατεύεται με τα άσπρα ιστία. Μια αίσθηση ότι βρίσκεται ξέχωρα από το υπόλοιπο νησί αλλά συνάμα κοντά στην ενδοχώρα, στην απέναντι στεριά. Έχει υπομείνει δύο χρόνια καραντίνας και παρόλ’ αυτά ο δρόμος που οδηγεί έξω από τον οικισμό σφύζει από ζωή στο φαρμακείο, το βιβλιοπωλείο, το σούπερ μάρκετ και την κάβα. Ένα λιμάνι που πέρασε δύσκολες εποχές, μα ελπίζει στην ανάκαμψη.
Μεταφραση απο τα Αγγλικα. Στελιος Τσουκαλας
